De droom die werkelijkheid werd

Bom dia,

Wanneer ik dit bericht schrijf is de laatste dag van de Spelen aangebroken, maar WAUW, wat was het een succeseditie voor TeamNL! Het waren niet alleen de beste spelen ooit voor Nederland, het waren ook verrassende Spelen. Een aantal vaste waardes hadden helaas niet de dag van hun leven, maar er waren genoeg verrassende medailles die gezamenlijk dit mooie resultaat hebben opgeleverd. We mogen weer trots zijn op ons kleine landje, want we staan toch mooi op de elfde plaats in de medaillespiegel. Maar het zijn niet alleen de behaalde medailles die tellen, het is de onzekerheid van de uitkomst die het kijken en beleven van sport zo mooi maakt, anders zou het maar een saaie bedoening zijn. Maar wat heb ik een aantal momenten in spanning gezeten afgelopen week… Denk maar aan de shootouts bij de hockey dames, eerst in de halve finale tegen Duitsland en vervolgens in de finale tegen Groot-Brittannië, wat een zenuwslopende bedoening zeg! Maar ook de halve finales van respectievelijk de handbaldames en het dames volleybalteam waren überspannend. Wat hebben ze hard gevochten en wat gunde ik hen graag een medaille, maar ze zijn nog jong en ze zullen ons vast nog vaak laten juichen. Naast dat we zo goed als mogelijk alle Nederlandse sporters probeerden te volgen deze week, hebben we ook niet stil gezeten en veel meegemaakt. Bij deze dus een laatste update vanuit Brazilië.

Wat betreft sightseeing hebben we een drukke week gehad. Aan het begin van de week waagden we ons aan het beklimmen van de Corcovado en werden we beloond met het oog in oog staan met Cristo Redentor en een subliem uitzicht over Rio de Janeiro. De zogenoemde “trail” startte in ‘Parc Lage’ op vijftien minuten lopen van ons appartement. Aan het begin van dit pad moest je je gegevens achterlaten in verband met noodgevallen. De man in het hutje waar we ons aanmeldden gaf ons een hele uitleg in het Portugees over de route naar Cristo. Ondanks dat ons Portugees nog niet echt optimaal is, begrepen we dat we drie watervallen zouden passeren, een flink steil stuk zouden krijgen waar we met behulp van touwen omhoog moesten zien te komen, een spoorweg zouden moeten oversteken en na een laatste stuk verharde weg zouden we dan bij de trappen die naar Cristo leiden uitkomen. Drie watervallen, dat leek ons wel wat! We zijn er inderdaad drie gepasseerd, maar er stroomde nauwelijks water, wellicht door de geringe regenval van de afgelopen weken. Het was een prachtige klim met hier en daar wel flink steile stukken, maar al met al viel het reuze mee. Het uiteindelijke uitzicht over de stad was echt adembenemend. Is vrijwel onmogelijk om dit op camera vast te leggen en dus heb ik vooral van het moment zelf proberen te genieten.

We wilden ook graag rond het Lagoa Rodrigo do Freitas fietsen. In Rio kun je voor 5 reais (+- 1.5€) een dagpas kopen waarmee je gedurende 24 uur oranje fietsen kunt huren. Gebruik van minder dan zestig minuten is gratis en daarna betaal je per uur. Verspreid door de stad staan er stations waar je fietsen kunt huren en terugbrengen. Helaas bleek dit één grote flop, want nadat we eindelijk een station hadden gevonden waar fietsen beschikbaar waren, was er één fiets met kapotte banden en ontbrak het zadel en de andere fietsen kregen we niet uit de vergrendeling. Achteraf bleek er die dag een storing te zijn aan het fietssysteem. Dus werd het wandelen in plaats van fietsen en zo vervolgden we onze weg langs het meer voor een lekkere lunch en bezoekje aan Copacabana.

Aan het eind van de week heb ik samen met Willem en Suzan de suikerbroodberg oftewel ‘Pão de Açúcar’ (396m) bezocht. De berg kreeg deze naam, omdat zijn iconische vorm doet denken aan de kegelvormige containers waarin suikerriet vroeger werd geraffineerd en omdat hij de vorm heeft van een suikerbrood. De berg ligt in de kleine wijk Urca. Voordat we met de kabelbaan omhoog zijn gegaan, hebben we eerst even genoten van het prachtige blauwe water en het strand op Praia de Vermelha, aan de voet van de suikerbroodberg. Wanneer je hier om je heen kijkt dan lijkt het alsof je niet langer in de miljoenenstad Rio de Janeiro bent, maar op een of ander afgelegen strandje dat nog niet door veel toeristen is ontdekt. De rit met de kabelbaan bestaat uit twee etappes. Wanneer je uitstapt op het tussenstation, waan je je net op een skioord door de vele winkeltjes en eetgelegenheden die er zijn. Wanneer je vervolgens uitstapt op de top van de suikerbroodberg heb je mooi uitzicht op het strand van Copacabana en kun je ook de Dois Irmaos en de tafelberg zien. Wanneer je verder loopt op het uitkijkplatform dan zie je de wijken Botafogo en Flamengo en de Corcovado met Cristo. Vanuit een andere hoek heb je zicht op de Guanabara baai en de stad Niteroi, die tegenover Rio ligt. Het was heel leuk om vanaf deze hoogte de stad te kunnen zien. Zeker omdat je nu al langere tijd door de stad reist en je zodoende kunt oriënteren wat waar ligt. Je herkent plaatsen waar je ondertussen zelf bent geweest en ontdekt nieuwe mooie plekjes. Tijdens ons wandelingetje kwamen we nog een aantal aapjes en hagedissen tegen en zagen we een prachtig sportcomplex pal aan het strand aan de zee. Waarschijnlijk is dit sportcomplex onderdeel van een van de vele militaire basissen die in Urca gelegen zijn. Voor vandaag staat er nog een tour door het nationaal park ‘Floresta di Tijuca’ op het programma. Ben erg benieuwd welke dieren we hier nog zullen tegenkomen en van wat voor uitzichten we mogen genieten.

Natuurlijk werd er ook nog heel wat gesport deze week en kwamen er iedere dag vele Nederlanders in actie, waardoor het niet altijd gemakkelijk was om alles live te volgen. Dinsdagmorgen begon supermooi met overwinningen van de handbal- en volleybaldames in de kwartfinales en een gouden medaille bij het 10 km openwaterzwemmen voor Ferry Weertman. Bij de kwartfinale volleybal van de Nederlandse dames tegen Zuid-Korea was ik als een van de vele Nederlandse supporters aanwezig in het Maracanazinho stadion dat vlak naast het Maracana stadion ligt. Vanaf de eerste minuut zat de sfeer er goed in ons supporter vak en dit werd alleen maar beter door het mooie spel van Nederland. In de derde set raakten de dames even de weg kwijt, maar na vier sets mocht er geapplaudisseerd worden voor het bereiken van de halve finale. Een unieke prestatie voor het Nederlandse volleybal. Helaas kon deze positieve lijn ’s middags niet worden voortgezet bij de wedstrijd van de Nederlandse hockeymannen tegen België. Nederland was duidelijk niet in vorm en verloor terecht van de sterk spelende Belgen. Gelukkig eindigde de avond toch nog positief met een zilveren medaille voor Büchli bij het baanwielrennen.
Het enige positieve aan de donderdag waren de BMX’ers die het, na spectaculaire heats in de kwartfinale, tot de halve finales op vrijdag schopten en de bronzen medaille voor Brouwer Meeuwsen. Vrijdag verloren de hockeydames, als grote favoriet voor het goud, helaas van Groot-Brittannië met shoot-outs. De teleurstelling was duidelijk van hun gezichten af te lezen. Maar gelukkig had deze teleurstelling plaatsgemaakt voor vreugde terwijl ze op weg waren naar het Holland Heineken House en zo werd het vrijdagavond een mooi feestje in het Nederlandse huis samen met Guus Meeuwis en band en huldigingen van de beachvolleyballers de BMX’er en de hockeydames. Helaas eindigen de feestjes in het Holland Heineken House nogal vroeg (1 uur ’s nachts) en dus besloten we om de nacht nog even voort te zetten in Lapa. We sloten aan in de rij voor de club Rio Scenarium en bij binnenkomst keken we nogal verward om ons heen. Aan de zijkanten stonden allemaal vitrinekasten met gekleurd servies etc. Moest dit nu dé club in Lapa zijn? Maar de club bestond uit meerdere verdiepingen en terwijl we naar boven liepen werd de muziek steeds beter hoorbaar. Onder het genot van een aantal gin-tonics en dansbare deuntjes werd het al heel snel heel vroeg. Na een geweldig grappige rit met de über rolden we moe maar voldaan onze bedjes in.

Ondanks dat het, zoals ik eerder al schreef, niet is gelukt om zelf een bijdrage te leveren aan deze Zuid-Amerikaanse Spelen als vrijwilliger, mag ik terugkijken op een geweldige maand. Ik heb een maand lang mogen genieten van de mooiste sportmomenten tijdens het grootste en oudste sportevenement ter wereld. Een ware droom die in vervulling is gegaan. Daarnaast heb ik veel inspirerende en gezellige mensen mogen ontmoeten op feestjes, in de metro, taxi of gewoon op straat. Dit was het beste afstudeercadeautje voor mezelf na zes jaar hard studeren en zwoegen in Leuven. Deze maand was lang niet zo geslaagd gewest zonder mijn huisgenootjes, Abel, Sjoukje en Suzan. Af en toe waren we een ware circusattractie voor de Brazilianen om ons heen, maar wat hebben we er om kunnen lachen. Dankjewel voor de gezellige, grappige en mooie momenten die we samen hebben gehad. En één ding is zeker, de gekkies zal ik niet vergeten.

Wij zullen vanavond de Spelen nog eventjes afsluiten met een laatste feestje in het Holland Heineken House. Morgenvroeg vertrek ik samen met Suzan richting het eilandje Ilha Grande, iets ten zuiden van Rio. Op dit eiland moeten veel mooie baaien, stranden en andere flora en fauna te vinden zijn. Hopelijk kunnen we hier nog even twee dagen relaxen voordat ik woensdagavond in het vliegtuig richting Nederland stap.

Leuk dat jullie met me meegereisd zijn!

X Marloes

P.S. Bekijk zeker ook de foto’s die horen bij dit laatste Rio reisverhaal.
P.S.2 Dankjewel voor alle leuke reacties die ik van jullie heb gehad.

Legendary lane of Rio

Bom dia!

Wat was het een mooie sportweek hier in Rio de Janeiro. De Nederlandse zwemmers stelden weliswaar teleur, maar gelukkig maakten de wielrenners het wel waar. Tussen alle sportprestaties door verhuisden wij naar een nieuw appartement en sinds dinsdag wonen mijn huisgenootjes en ik aan het Lagoa Rodrigo do Freitas en worden we iedere morgen wakker met een geweldig mooi uitzicht (foto). Naast het bezoeken van heel wat wedstrijden hebben we ook aan de nodige sightseeing gedaan, dus hoog tijd voor een update vanuit Rio de Janeiro!

Afgelopen week was het de week van de lekkere ontbijtjes, maar liefst drie keer mochten we van een overheerlijk ontbijtje genieten, met dank aan de nodige research door Sjoukje. Op maandag hebben we bij ‘Confeitaria Colombo’ genoten van een zeer uitgebreid ontbijt met verse koffie, jus d’orange, yoghurt met muesli en vers fruit, croissant, toast en een dikke plak cake (foto). Niet alleen dit ontbijt, maar ook het mooie interieur zorgde voor een dikke vette smile op ons gezicht die morgen. In het vliegtuig had ik al een filmpje gezien met hoogtepunten van Rio waarin ook ‘Confeitaria Colombo’ voorkwam en al mijn verwachtingen werden waargemaakt door dit café. Het interieur bevat veel jugendstildetails en het café kan alle vergelijkingen met koffiehuizen in Europa doorstaan. Kristallen spiegels zorgen voor een adembenemend effect. Op dinsdagmorgen verdween mijn ochtendhumeur spontaan met een mok café Americano (incl. refill), verse pancakes met nutella en fruitsalade bij het Gringo Cafe in Ipanema. Zondagmorgen hadden we dringend behoefte aan een voedzaam ontbijtje na een avondje Holland Heineken House. Bij ‘Café 18 do Forto’ (bij Fort Copacabana) genoten we van een, wederom verrukkelijk, breakfast with a view: Copacabana strand, Atlantische oceaan en de suikerbroodberg (foto). Hoewel het ontbijt bij alle drie de cafés superlekker was, staat voor mij persoonlijk ‘Café 18 do Forto’ op nummer één, door het adembenemende uitzicht dat je hier hebt terwijl je van de lekkerste broodjes, yoghurt en cake smult.

Dat we op maandag en dinsdag in de stad zijn gaan ontbijten had een specifieke reden. Ik vertelde al dat we in een super appartement verblijven, het lijkt wel een paleisje, maar van tevoren sliepen we twee nachten in een bouwval. We verhuisden van de wijk Santa Teresa naar Estacio en die wijk bleek toch niet zo veilig als de host op Airbnb ons deed geloven. Het appartement was in onze ogen niet bewoonbaar. Deuren die je niet fatsoenlijk kon afsluiten, een badkamer zwaar beneden peil en we konden er niet eens koken, omdat het gas nog niet aangesloten was. Meerdere überchauffeurs waarschuwden ons voor het feit dat hier niet de politie maar de drugskartels het voor het zeggen hadden, dus je liep niet echt met een aangenaam gevoel over straat. Het was de bedoeling dat we hier twee weken zouden blijven, maar dit zagen we alle vier totaal niet zitten en dus besloten we contact te zoeken met Airbnb die tijdens de Olympische Spelen een speciaal kantoortje hier in Rio hebben ingericht. Dankzij de hulp van Airbnb en onze vorige host Pedro hebben we op één dag tijd een nieuw, mooi en veilig onderkomen kunnen vinden in Lagoa. Hulde voor de service van Airbnb, deze verliep echt perfect. Nu kunnen we dus terug met een gerust gevoel genieten van de laatste anderhalve week, want helaas duurt ons avontuur hier nog maar anderhalve week, wat gaat de tijd toch veel te snel.

Op maandag zijn we voor de eerste keer naar het Olympisch Park in Barra di Tijuca geweest voor de handbalwedstrijd van de Nederlandse dames tegen Argentinië. Was erg leuk om eens op het Olympisch park te zijn, want hier zijn heel wat stadions te vinden en ze zien er allemaal zeer futuristisch uit. Nadeel op alle Olympic Venues tot nu toe is dat het eten vrijwel altijd uitverkocht is. Wat dan nog overblijft zijn nootjes, popcorn of vettige hamburgers, niet echt ideaal als je ook nog graag wat vitamines binnen wilt krijgen. Dus compenseren we dit maar tijdens de avonden dat we zelf koken in ons appartement met lekker veel groenten in pastasalades, wok en wraps. Tijdens de voorrondes bevatten de tickets die je koopt voor een bepaalde sessie meerdere wedstrijden en zo zagen we na de wedstrijd van Nederland de handbalsters van Angola en Montenegro in actie.

De volgende dag stond er ’s middags beachvolleybal op het programma. Deze wedstrijden vinden plaats in een tijdelijk gebouwd stadion op de Copacabana. Wij zaten aan de goede kant en konden zodoende genieten van vier spannende wedstrijden en hadden tegelijkertijd uitzicht op de Copacabana. Superleuke wedstrijden en ook hier heel veel sfeer. Voordat de Nederlandse mannen Nummerdor en Varenhorst in actie kwamen tegen de Poolse mannen zagen we o.a. een wedstrijd waar de Braziliaanse beachvolleysters in actie kwamen. Het stadion zat bomvol en het was geweldig om te zien hoe fanatiek de Brazilianen achter hun dames staan.

Woensdagmorgen ging de wekker voor Suzan en mij al om 6 uur ’s morgens, want er stond ons een hele reis naar Pontal te wachten om de Nederlandse dames en heren wielrenners aan te moedigen in hun race tegen de klok. De reis verliep niet geheel vlekkeloos, want leg een Braziliaanse bewaakster van de metro maar eens uit dat je geen tickets nodig hebt voor het bijwonen van een wielrenwedstrijd als je de metro officieel alleen in mag met een wedstrijdticket, maar we geraakten er en schreeuwden zelfs Anna van der Breggen in de laatste meters naar een mooie bronzen medaille. Na de dames zijn we nog even een kijkje gaan nemen bij de plek van de start van de mannentijdrit, want het zou nog even duren voordat de favorieten zouden vertrekken. Dit was aan het strand en ook hier weer een prachtig uitzicht met helderblauw water en kleine eilandjes midden in de oceaan. Nog snel even op de foto met de Limburgse vlag als aanmoediging voor Tom (foto). Toen brak dan eindelijk het moment van de waarheid aan, Neerlands trots, Dumoulin ging van start. Nadat we hem zagen vertrekken probeerden we zo goed als het kon het verloop van de wedstrijd te volgen. We hadden een plekje op 200m van de finish veroverd, zodat we de wielrenners konden zien finishen. Gelukkig was er de liveblog van NOS en vingen we via het scherm een paar honderd meter verderop af en toe een glimp op van de strijders om de medailles. Er waren veel Nederlanders aanwezig rond het parcours, dus gezelligheid gegarandeerd. Helaas voor Tom reed Fabian Cancellara de race van zijn leven. Maar als je dan van iemand moet verliezen, dan maar van Fabian. Ondanks het slechte weer op deze woensdagmorgen, lang leve de Rio 2016 poncho’s die we kregen bij onze vrijwilligersuitrusting, was het een wedstrijd die ik niet had willen missen. Op de terugweg naar het busstation zagen we nog even een stuk of drie krokodillen langs zwemmen in het water onder het bruggetje waar we over liepen, waar we toch wel een beetje verrast door waren zomaar midden in de “stad” (foto). ’s Avonds was het dan tijd voor de huldiging van Anna Van der Breggen en Tom Dumoulin. Al vele malen heb ik dit op televisie gezien, maar nu was ik er dan live bij. Deze bijzondere gebeurtenis zorgde wel voor een klein kippenvelmomentje moet ik zeggen. Nadat Humberto Tan, wat is die man klein in het echt, de zaal toegesproken had, was het tijd voor de sambaband om de temperatuur in de zaal te laten stijgen, vervolgens verschenen de sporters een voor een in de ster aan de zijkant van de zaal op de heroïsche klanken van ‘Legendary Lane’ en liepen vervolgens door de zaal richting podium. Voor wie het gemist zou hebben, dit filmpje vond ik op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=alIr9PSjtGI.Na deze twee huldigingen ging het feest nog wel even door in het Holland Heineken House met de enige echte DJ Henk en Di-rect.

Donderdag was het tijd om nog eens wat aan sightseeing te doen en dus besloten we en bezoek te brengen aan de gepacificeerde favela Santa Marta. Dit is Rio’s eerste favela die door de politie werd bezet en tegenwoordig als ongevaarlijk wordt beschouwd. Samen met gids Elias die zelf aan het begin van deze favela woont, we hebben zelfs even een kijkje genomen in zijn huis, namen we het kabelspoortreintje helemaal omhoog. De favela is van boven naar beneden gebouwd en je ziet ook duidelijk het verschil in omstandigheden waarin de mensen leven. Overigens hebben de mensen boven op de berg wel het mooiste uitzicht over de stad Rio (foto). Het was zeer aangrijpend en indrukwekkend om hier rond te lopen. Rondslingerend afval, zwerfhonden, houten hutjes die amper voor een huis kunnen doorgaan. De meeste inwoners zijn echter wel heel aardig en lijken het allemaal wel prima te vinden. Dankzij het ‘Let’s Colour’ initiatief van AkzoNobel hebben vele huize in deze favela kleur gekregen, wat zorgt voor een vrolijke aanblik (foto). Michael Jackson heeft hier in 1996 de clip ‘They don’t care about us’ (https://www.youtube.com/watch?v=QNJL6nfu__Q) opgenomen en de inwoners zijn hier maar wat trots op. In een van de winkeltjes werd ons dan ook enthousiast de videoclip getoond. We vroegen ons af hoe vaak per week deze lieve mevrouw, die zelf ook meedanste in de clip, de dvd instart. Na afloop van deze tour moesten we even bijkomen van alle indrukken die we hadden opgedaan en dus brachten we en bezoekje aan het vlakbij gelegen markthallencomplex ‘Cobal Humaitá’ en genoten daar van heerlijk gebak en thee. Voor de mensen die mij goed kennen zal het geen verrassing zijn dat ik de chocoladetaart met karamel en zeezout koos J.

Vrijdag bezocht ik samen met Suzan nog twee leuke handbalwedstrijden, namelijk Roemenië-Spanje, leuk om mee te maken, want de fans leefden heel erg mee. En Montenegro-Noorwegen, waar Noorwegen duidelijk de overhand had. ’s Avonds hadden we met een aantal andere Nederlandse vrijwilligers afgesproken voor een “huizentocht” zodat we ook eens een ander huis dan alleen het HHH zagen. We gingen onder andere langs bij het Duitse huis (heel chill aan het strand van Ipanema), het huis van Denemarken en het Zwitserse huis aan het meer waar overdag geschaatst kan worden. Gezellig avondje gehad en heerlijke currywürst gegeten bij onze Deutsche freunden.

Zaterdag was het D-day, want ’s avonds zou Dafne Schippers (hopelijk) twee keer in actie komen tijdens de halve finale en finale van de 100m. Na een middagje chillen en sport kijken in het zwembad van het HHH gingen we nog even shoppen in het chique shoppingcenter in Leblon en aten we in een kilo restaurant dat gevestigd is in de foodcourt van dit shoppingcenter. Je moet hier dus denken aan eten in buffetvorm, maar na het opscheppen wordt je bord gewogen en betaal je voor het aantal gram dat je hebt genomen. Na een goede bodem was het tijd voor de finales van Ranomi en Dafne. Ondanks dat de dames het niet haalden ten opzichte van hun tegenstanders werd het toch nog een mooi feestje met mannen van Racoon en de huldiging van de Holland acht.

Gisteren (zondag) was het na het eerdergenoemde ontbijt tijd voor de nodige sightseeing, want er staat immers nog veel op ons lijstje, en dus namen Suzan en ik de metro richting Santa Teresa/Lapa voor de wereldberoemde ‘Escadaria do Selarón. Deze kleurrijke betegelde trap is het levenswerk van de Chileens kunstenaar Jorge Selarón. Ondanks dat het ANWB-boekje ons zei dat hij vrijwel altijd op zijn trap te vinden is, had hij zondag zeker een rustdag, want wij hebben hem niet gezien. Prachtig om de vele tegeltjes op deze trap te bewonderen, inmiddels bevat de trap tegels uit meer dan 150 landen. Het is ons gelukt om een aantal tegeltjes uit Nederland te spotten (foto).

Jullie zullen je na het lezen van dit verhaal misschien wel afvragen hoe het eigenlijk met mijn vrijwilligerswerk zit. Nou… Even was er nog sprake van het feit dat ik overgeplaatst zou kunnen worden naar een andere venue zodat ik ook echt “werk” zou hebben, maar tot op de dag van vandaag heb ik daar niets van vernomen. Hoewel de teleurstelling na mijn eerste nutteloze werkdag zeer groot was, heb ik vrij snel de knop om kunnen zetten en geniet ik van de wedstrijden die ik nu kan bezoeken en de mooie stukjes Rio die ik kan ontdekken. Helaas ben ik niet de enige vrijwilliger die zo een negatieve ervaring met de organisatie heeft gehad, het organisatiecomité werkt dan ook verre van efficiënt. Het is dan weer wel mooi om verhalen van andere (Nederlandse) vrijwilligers te horen die tijdens het werken wel de tijd van hun leven hebben. Ik heb ook de tijd van mijn leven, maar dan als toeschouwer en toerist. Verschil moet er zijn ;) Hopelijk mogen er deze week nog een aantal mooie oranje sportmomentjes volgen hier in Rio de Janeiro. (We hebben met de huisgenootjes een medailleklassement opgesteld en ik heb in totaal 20 Nederlandse medailles voorspeld, waarvan zeven goud, vijf zilver en acht brons, dus TeamNL moet nog even flink aan de bak de komende dagen.)

Lieve groetjes en tot blogs!

Tchau x

Let the Games begin

Ola!

Waarschijnlijk ontkom je niet meer aan het nieuws over de prestaties van de sporters in Rio de Janeiro, en zal het je dus niet ontgaan zijn dat sinds vrijdag de Olympische Spelen eindelijk echt begonnen zijn. Ik had de openingsceremonie dan weliswaar al eens gezien, maar toch was het heel bijzonder om dit vier uur durende spektakel samen met de vele andere Nederlandse fans te kijken in het Holland Heineken House. Het moment dat de vlam ontstoken werd was wel speciaal, want dit was immers voor mij ook nog een verrassing.

En wát een weekend wat Nederlandse prestaties betreft: de eerste Nederlandse medaille is binnen (goud nog wel!), maar wel met gemengde gevoelens.

Ondertussen mag ik zeggen dat mijn huisgenootjes en ik al redelijk ingeburgerd zijn hier in Rio, afgelopen donderdag moesten we zelfs de taxichauffeur de weg van het busstation naar ons appartement wijzen, want de meneer in kwestie had zelfs na twee keer vragen aan de lokalen geen idee. Leve google maps en onze eigen richtinggevoel.

Ik moet wel nog even zeggen dat ondanks dat ik het fantastisch vind dat ik hier ben en er genoeg mooie plekken in Rio en omgeving te vinden zijn, het zien van de armoede en dan met name de favela’s heel aangrijpend is. Het contrast tussen arm en rijk is hier erg groot, dat zien we altijd goed wanneer we van het HHH in Leblon, heel fancy met torenhoge hotels en chique restaurants, richting Santa Teresa rijden en dan een aantal favela’s passeren. Wanneer we met de bus richting Paraty gingen deze week stonden we even stil op een viaduct, toevallig keek ik naar beneden. Ik dacht een menselijk hoofd te zien en jawel, daar in het donker, want amper zonlicht, stonden mensen en zag je iets waarvan je wist dat het een huis zou moeten zijn. Bijna ondenkbaar voor ons.

Mijn laatste verhaal vanuit het kloppend hart van de Olympische Spelen is alweer een week geleden en dus is het tijd voor een nieuwe update, want ik heb alweer veel moois mogen beleven.

We begonnen onze week goed met het kopen van de nodige tickets voor wedstrijden waar Nederlanders in actie komen. Zo zullen we o.a. gaan kijken bij het hockey van de Nederlandse heren, de Nederlandse handbaldames en naar het beachvolleybal van de heren Nummerdor en Varenhorst.

Omdat we ook nog heel wat sightseeing op ons lijstje hebben staan, zijn we ’s middags naar de Jardim Botanico geweest, Jess ging gezellig met ons. Eerst heerlijk geluncht bij een eetcafé net buiten het park en vervolgens konden we de hele middag genieten van mooie natuur. Het was bijzonder dat je vanuit verschillende hoeken in het park steeds zicht had op Christo Redentor ware het tussen de bomen door. We hebben ook de eerste aapjes gezien die middag. Verder waren er heel veel grote en mooie bomen, lanen van lange palmbomen, verschillende watervalletjes en vijvers.

Dinsdag kon ik dan eindelijk mijn accreditatie ophalen, dus meteen om 8 uur ‘s morgens naar Cidade do samba. Het was nog lekker rustig, alles klopte en op een half uurtje stond ik weer buiten.

Dinsdagmiddag vertrok ik samen met Jess en Suzan voor twee nachtjes naar Paraty. Een mooi kustplaatsje op vier uurtjes rijden met de bus vanaf Rio. Even weg van de drukke stad en even genieten van de rust. Helaas liet de zon ons deze dagen in de steek, maar ook zonder de zon was het genieten van al het moois dat je zag. Het stadje zelf is cultureel erfgoed en wordt gekenmerkt door witte gebouwen met gekleurde stijlen (foto). Vanuit de haven hebben we een privé boottochtje gemaakt met Tonio die ons de mooiste strandjes en zelfs schildpadden liet zien. Ondertussen werden we vergezeld door Willem, ook een Nederlandse vrijwilliger met een paar dagen vrij. Heerlijk gegeten o.a. bij ‘Casa do Fogo’ een restaurant waar alle gerechten geflambeerd worden in huis gestookte cachaca.

Verder hebben we ook nog genoten van heerlijk verse fruitsapjes, overheerlijk gebak en dronken we ’s avonds Caipirinha's met neef van Tom Dumoulin.

Terug in Rio stond de eerste avond Holland Heineken House op de planning. Een super chique club met zwembad, palmbomen, megascherm om wedstrijden te bekijken, bar in het water, beachvolleybalveld, loungestoelen en dancehall. Daar troffen we nog wat andere Nederlandse vrijwilligers en hoorden zo hun eerste ervaringen in Rio en met het werk aan. Het grappigste moment was wanneer we van vrijwilliger Pieter een rondleiding door de club kregen: een Belg die de Nederlanders rondleidt door “hun eigen” huis. Het begon allemaal een beetje rustig met een Braziliaans bandje, maar daarna ging het helemaal los op de beats van dj. Dat belooft dus wat voor de avonden dat er NL-bands zullen spelen en sporters gehuldigd zullen worden.

Zaterdagmorgen ging mijn wekker al vroeg, want eindelijk, na veel rompslomp, was mijn eerste werkdag dan aangebroken. Het Olympic Requestrant Center ligt in Deodoro en dat is best een stuk buiten Rio. Dus begon de dag met een treinreisje van ongeveer 45 minuten. In de trein wordt vanalles verkocht, van snoep en chocolade tot wattenstaafjes en haarklemmetjes. En iedereen heeft de beste prijs natuurlijk. Wanneer ik het treinstation uitloop lijkt het net alsof het oorlog is. Vanaf hier tot aan de Olympic venue staat elke 10m een militair met volledige uitrusting, tanks etc. De straat is half afgezet en je moet eerst langs een rij militairen die je tas controleren voordat je daadwerkelijk richting ingang mag. Zo stel ik me een land in oorlog ook voor, met grenscontroles, wegafzettingen en tanks. Nu waren we de afgelopen dagen wat dat betreft al een beetje “gewend”. Wanneer we onderweg waren in Rio, kwamen we regelmatig meerdere open auto’s met groepjes militairen erin tegen en bij elke venue stond er wel militaire bewaking. Het geeft toch een onaangenaam gevoel wanneer je gezellig naar een sportwedstrijd wil en je dit militair machtsvertoon ziet. Ik weet dan ook niet of ik me hierdoor echt veilig voel.

Bij aankomst bij de venue gaat het allemaal vrij vlot. Door security en vervolgens de check-in. Het is mijn eerste dag, maar niemand lijkt zich hier echt om te bekommeren. Maar na meermaals informeren en vragen waar ik naartoe moet is er toch iemand die even de moeite loopt om met me mee richting de training site te lopen. Wanneer we buiten komen valt me direct op dat ik heel veel mensen in gele T-shirts (de kleur van de workforce, wat ik ook ben) bij elkaar zie staan en het lijkt wel alsof ze niet echt iets te doen hebben, maar goed eerst maar eens naar “mijn manager”. Ik blijk niet op de lijst te staan en communicatie moet in het Portugees dus is moeizaam. Ik krijg een rondleiding over de venue en krijg vervolgens een plek aangewezen. Een vrijwilligster van de Verenigde Staten verteld me al dat het werk heel laid-back is. Het komt erop neer dat we eigenlijk met te veel mensen aanwezig zijn voor de taken die er zijn, ook al zijn dat er heel wat: gaande van de stallen tot inrij gedeelte en taken in de arena. Het is wel erg leuk om eens een kijkje achter de schermen te kunnen nemen, want zo zie je bijv. de mooiste paarden tijdens het inrijden van de ruiters, de controle van het paard voor en na de proef en de eerste verzorging van de paarden direct na hun wedstrijd. Zaterdag stond het onderdeel dressuur voor de eventingteams op het programma. Ik heb de eerste Nederlanders dus al in actie gezien.

’s Middags ben ik richting het strand aan de Copacabana gegaan voor de wegwedstrijd mannen, die ik samen met twee Belgen heb gekeken, Nele en haar vriend, ook vrijwilliger. Greg van Avermaet won dus dat was wel erg mooi. Nog uit een heerlijke kokosnoot gedronken aan het strand.

Ondanks dat dit “vakantie” is, hebben we het enorm druk. Druk met ondernemen en genieten weliswaar, maar toch, de dagen vliegen voorbij. Gisteren mogen genieten van een geweldig spannende wegwedstrijd van het dameswielrennen. Nadat de dames vertrokken waren volgde ik de wedstrijd op een groot scherm aan het strand van de Copacabana, er zijn slechtere plekken op de wereld om koers te volgen. Ik stond bij de start en aankomst op ongeveer 80m van de finish. Na een wervelende ontknoping, met helaas een afschuwelijke val voor Annemiek van Vleuten, zag ik Anna van der Breggen winnen in de sprint. Helaas kon ik niet meer blijven voor de huldiging want ’s avonds zouden we de wedstrijd van de NL-hockeymannen tegen Ierland bijwonen en dat was in Deodoro, dus een heel stuk rijden. Aangezien we het nooit meer met ov gingen halen, besloten we met de über te gaan, helaas was er een ongeluk gebeurd op de weg en dus kwamen we pas bij het beginnen van het derde kwartier aan bij de wedstrijd. Het stond ondertussen al 2-0 voor Nederland, maar met een einduitslag van 5-0 hebben we dus nog drie mooie doelpunten mogen meemaken. Na Nederland speelde Spanje tegen Australië, een spannende wedstrijd waar het er soms hard aan toe ging.

Vanavond zullen we de Nederlandse handbaldames gaan aanmoedigen in hun wedstrijd tegen Argentinië. Dat belooft ook een mooie wedstrijd te worden. Zin in!

Tchau en tot blogs!

P.S. Ik hoop dat mijn vrienden en familie uit Hulsberg (en omstreken) een te gek weekendje ‘De Tent Sjteit’ hebben gehad.

P.P.S. Bekijk zeker ook eens de foto’s in het fotoboek die horen bij deze blog.

First days in Rio de Janeiro

Bom Dia!

Ik ben pas 2.5 dag in Rio de Janeiro, maar er is al zoveel gebeurd dat ik niet weet waar ik het als eerst over moet hebben. Bij deze een kleine selectie van mijn eerste ervaringen in de stad van de samba, cervezas, Christo Redentor en de vele mooie stranden.

Bij aankomst op het vliegveld in Rio de Janeiro, na een lange vlucht die reuze meeviel mede door het leuke gezelschap van Jess, werden we als ware filmsterren onthaald. Tegelijk met ons kwamen sporters van o.a. Spanje, Estland en Argentinië aan en de pers wilde dit maar wat graag vastleggen op de gevoelige plaat en dus stond ons bij het verlaten van de gate een hele rij fotografen en interviewers op te wachten (foto). Toen ook Suzan vanuit Bolivia geland was op het vliegveld konden we op weg naar ons appartement. Dit bleek al een uitdaging op zich, want onze überchauffeur had geen idee waar het adres dat we opgaven was en dat er apps als googlemaps bestaan, wist hij blijkbaar (nog) niet. Na een lange rit, waarin we wel al meteen Sambodromo (waar de feestelijke optocht tijdens het carnaval doorheen trekt), het Maracana stadion en de beroemde Cristo Redentor (boven op de berg) mochten bewonderen, kwamen we dan eindelijk aan bij het appartement waar we meteen warm welkom werden geheten door Abel en Sjoukje, onze roomies die al een dagje eerder in Rio waren aangekomen. Ze hadden zelfs nog een warme maaltijd voor ons klaargemaakt, superlief. Tot en met zondag 7 augustus zullen we met zijn vieren (Abel, Sjoukje, Suzan en ik) in Santa Teresa verblijven. Een hele leuke hipster koffie buurt.

Zaterdagmorgen ben ik met Suzan en Jess op pad gegaan richting Cidade do Samba voor onze accreditatie en uniform. Hier aangekomen bleek al meteen dat er iets mis was met mijn gegevens, want ik werd niet teruggevonden in het systeem. En daar werd gewerkt volgens Braziliaanse gewoonte: 8 computers, een hele lange rij en maar één medewerker. Het bleek dat er iets was misgegaan met het overzetten van mijn gegevens van het ene systeem naar het andere en dit kon wel aangepast worden, maar het duurde vervolgens drie dagen voordat dit verwerkt was, ook typisch Braziliaans dus. Ondanks dat ik licht protesteerde, werd me toch duidelijk gemaakt dat men verder niets voor me kon betekenen op dit moment. Ik moet eerlijk bekennen dat ik best wel teleurgesteld was hierover, maar net op dat moment ontving ik het mailtje dat ik uitgekozen was om aanwezig te zijn bij de dress rehearsal van de Olympische Spelen op zondagavond. Na regen komt zonneschijn zeggen ze weleens, en dat bleek maar weer.

Je merkt echt aan alles dat er binnen een aantal dagen iets groots gaat gebeuren hier. Bijvoorbeeld de Olympic Lanes (speciale rijstroken voor sporters en belangrijke IOC mensen) op de weg, de vele vrijwilligers in uniform die je op straat tegenkomt en de militaire bewaking bij de Olympic Venues. Tot nu toe hebben we ons nog niet onveilig gevoeld hier in Rio. En ondanks dat de meeste Cariocas enkel Portugees spreken, zijn ze zeer bereid om je te helpen en ze zijn maar wat nieuwsgierig waar we vandaan komen. We hebben al vrij snel gezien dat hier in Rio echt heel veel te beleven is en dat dit alleen nog maar meer wordt wanneer vrijdag de Spelen daadwerkelijk beginnen.

Wat we ondertussen al hebben kunnen afstrepen van onze Rio bucket list:
- feijoada (typisch Braziliaans gericht) eten in een restaurantje met livemuziek. Feijoada is een stoofpot van bonen en verschillende soorten vlees. Hoewel het best goed te eten was, zou ik het niet persé nog eens bestellen moet ik eerlijk zeggen.
- lekkere caipirinha gedronken in een gezellige bar in Lapa
- een sambabar bezocht in Lapa. Ook hier weer livemuziek en dans. Na ieder nummer wordt er van danspartner gewisseld en ook wij konden er niet onderuit, want we werden al snel ten dans gevraagd. We hebben ons later op de avond zelfs nog aan het dansen van de samba gewaagd. En ze hadden er Stella Artois (foto)
- magnetronhamburgers gegeten in Maracana stadion(foto). WTF momentje toen we het zakje in handen kregen, maar de burger smaakte prima
- onze eerste pins uitgedeeld
- zondagmorgen in een Braziliaanse supermarkt overleefd, werkelijk zó druk! (topdrukte voor kerstmis in de Albert Heijn is er niets bij)
- beachvolleybal wedstrijd mogen aanschouwen op het strand van Flamengo
- met eigen ogen kunnen ondervinden dat het uitzicht aan de Guanabara baai, waar o.a. de zeilwedstrijden gehouden zullen worden, heel mooi is, maar het water heel vies. Hoewel het afgeraden wordt om in dit water te zwemmen, doen de Carioca’s dit toch. (foto)
- een Duitssprekende überchauffeur tegenkomen die ook nog voor Dafne Schippers gaat supporteren (jübeln)
- verschillende Braziliaanse biertjes mogen drinken J

En dan… gisteravond, het hoogtepunt van het avontuur tot nu toe. Ik mocht de dress rehearsal bijwonen. Dankzij John kon er nog een extra kaartje geregeld worden en kon ook Suzan gezellig mee. Vervolgens was er dan weer iemand die ervoor heeft gezorgd dat we gewoon front row mochten zitten. Hier waren we maar wat blij mee, thanks Claudia. (zie foto) Natuurlijk moet de hele show nog een verrassing blijven, maar ik kan jullie bij deze wel zeggen dat jullie echt moeten kijken. Het is echt een geweldige show, met de ene verrassing na de andere. Mocht je de interesse verliezen tijdens de presentatie van de ploegen (De Nederlandse sporters komen vrij laat het stadion binnen als Pays-Bas) dan is het zeker de moeite om erna terug te schakelen, want dan gaat het helemaal los met vele dansers en het bekende lied: Brazil. Deze onthulling blijft wel tussen ons hè? ;) Kort na dit spektakel belde ik met Jasper van 3FM. Luister hier terug: http://www.3fm.nl/a/237663

Overigens, wanneer ik dit verhaaltje aan het typen ben, vertelt Abel dat er een gecontroleerde bomontploffing is geweest voor aanvang van de dress rehearsal. Wij hebben er zelf niets van meegekregen. Enkel dat de ceremonie een uur later begon dan gepland, maar wij dachten zelf dat dit kwam door de lange wachtrijen voor de ingangen waardoor nog lang niet iedereen om 17.15 uur binnen was. Er waren wel echt heel veel militairen, politiewagens met sirene, brandweerwagens en helikopters die de hele avond rond het stadion cirkelden. Goeie oefening voor de komende tijd.

Ik besef dat mijn verhaal toch langer is geworden dan gepland, dus hopelijk ben je nog niet afgehaakt. Komende dagen proberen wat kaartjes te scoren voor wedstrijden, Holland Heineken House en hopen dat het alsnog in orde gaat komen met mijn accreditatie zodat ik jullie in mijn volgende blog dan ook eindelijk eens iets over de paarden, ruiters etc. kan vertellen.

Tchau, en tot snel!

I go to Rioooooo!

Nog één (lees: ‘n half) nachtje slapen en dan begint het grote avontuur. In Düsseldorf stap ik morgenvroeg in het vliegtuig om, met een tussenstop in Madrid, ’s avonds in Rio De Janeiro te landen. En dan…

Nadat ik in november vorig jaar te horen had gekregen dat ik geselecteerd was als vrijwilliger voor de Spelen in Rio duurde en duurde het maar voordat ik de ‘letter of invitation’ kreeg, in deze uitnodigingsbrief zou o.a. staan voor welke functie waarvoor je ingedeeld was. Ondertussen kwam ik wel in contact met andere Nederlandse vrijwilligers (zie foto's) en begonnen we met het maken van de eerste plannen. Zo hebben we o.a. een echte volunteer pin, oftewel een speldje (zie foto's) ontworpen. Blijkbaar is zo’n pin tijdens de Spelen nogal een ‘hot item’ en hebben zowel vrijwilligers als landenteams een uniek speldje dat ze vervolgens met elkaar ruilen om zodoende zoveel mogelijk verschillende speldjes te verzamelen. Daar wilden wij graag aan meedoen natuurlijk. Op dit moment zitten er 40 speldjes in mijn koffer, dus ik ben benieuwd hoeveel ik er zal hebben op het einde van mijn reis.

Maar even terug naar het vrijwilligersverhaal. Ik had de moed over het ontvangen van die beruchte uitnodigingsbrief al lang opgegeven en was me ondertussen dan ook alvast aan het instellen op een lange vakantie van vier weken aan de Copacabana met een Caipirinha in mijn hand. Ook te gek, maar ik was toch een beetje teleurgesteld over het mislukken van mijn poging tot het doen van vrijwilligerswerk. Maar… toen kwam drie weken geleden dan toch eindelijk het verlossende mailtje. Ik zal als vrijwilliger gaan werken in Deodoro (zie foto's) bij het Olympic Equestrian Center als ‘stables team member’. Eerlijk gezegd geloof ik het pas echt wanneer ik aan mijn eerste werkdag begin, maar ik ben in ieder geval wel al heel enthousiast.

Wat ik uit de communicatie met het organiserend comité mag geloven is dat de Brazilianen maar wat trots zijn op het feit dat de eerste Spelen ooit in Zuid-Amerika gehouden juist in hun land in het prachtige Rio de Janeiro worden georganiseerd. Wij horen uit de media berichten over misstanden in de samenleving en het niet op tijd af zijn van het Olympisch dorp en andere Olympische venues.

Ik ben dus vooral benieuwd naar de sfeer en staat van Olympische stadions in Rio en naar reacties van de Carioca's (inwoners van Rio) zelf.

Ik hoop dat ik mooie avonturen mag gaan beleven voor, tijdens en na de Spelen in Rio de Janeiro en dat er tussendoor ook nog wat tijd is om de omgeving te ontdekken. Ik zou het leuk vinden als jullie met me mee reizen middels deze blog.

Liefs en tot blogs!

Marloes