Bom dia!

Wat was het een mooie sportweek hier in Rio de Janeiro. De Nederlandse zwemmers stelden weliswaar teleur, maar gelukkig maakten de wielrenners het wel waar. Tussen alle sportprestaties door verhuisden wij naar een nieuw appartement en sinds dinsdag wonen mijn huisgenootjes en ik aan het Lagoa Rodrigo do Freitas en worden we iedere morgen wakker met een geweldig mooi uitzicht (foto). Naast het bezoeken van heel wat wedstrijden hebben we ook aan de nodige sightseeing gedaan, dus hoog tijd voor een update vanuit Rio de Janeiro!

Afgelopen week was het de week van de lekkere ontbijtjes, maar liefst drie keer mochten we van een overheerlijk ontbijtje genieten, met dank aan de nodige research door Sjoukje. Op maandag hebben we bij ‘Confeitaria Colombo’ genoten van een zeer uitgebreid ontbijt met verse koffie, jus d’orange, yoghurt met muesli en vers fruit, croissant, toast en een dikke plak cake (foto). Niet alleen dit ontbijt, maar ook het mooie interieur zorgde voor een dikke vette smile op ons gezicht die morgen. In het vliegtuig had ik al een filmpje gezien met hoogtepunten van Rio waarin ook ‘Confeitaria Colombo’ voorkwam en al mijn verwachtingen werden waargemaakt door dit café. Het interieur bevat veel jugendstildetails en het café kan alle vergelijkingen met koffiehuizen in Europa doorstaan. Kristallen spiegels zorgen voor een adembenemend effect. Op dinsdagmorgen verdween mijn ochtendhumeur spontaan met een mok café Americano (incl. refill), verse pancakes met nutella en fruitsalade bij het Gringo Cafe in Ipanema. Zondagmorgen hadden we dringend behoefte aan een voedzaam ontbijtje na een avondje Holland Heineken House. Bij ‘Café 18 do Forto’ (bij Fort Copacabana) genoten we van een, wederom verrukkelijk, breakfast with a view: Copacabana strand, Atlantische oceaan en de suikerbroodberg (foto). Hoewel het ontbijt bij alle drie de cafés superlekker was, staat voor mij persoonlijk ‘Café 18 do Forto’ op nummer één, door het adembenemende uitzicht dat je hier hebt terwijl je van de lekkerste broodjes, yoghurt en cake smult.

Dat we op maandag en dinsdag in de stad zijn gaan ontbijten had een specifieke reden. Ik vertelde al dat we in een super appartement verblijven, het lijkt wel een paleisje, maar van tevoren sliepen we twee nachten in een bouwval. We verhuisden van de wijk Santa Teresa naar Estacio en die wijk bleek toch niet zo veilig als de host op Airbnb ons deed geloven. Het appartement was in onze ogen niet bewoonbaar. Deuren die je niet fatsoenlijk kon afsluiten, een badkamer zwaar beneden peil en we konden er niet eens koken, omdat het gas nog niet aangesloten was. Meerdere überchauffeurs waarschuwden ons voor het feit dat hier niet de politie maar de drugskartels het voor het zeggen hadden, dus je liep niet echt met een aangenaam gevoel over straat. Het was de bedoeling dat we hier twee weken zouden blijven, maar dit zagen we alle vier totaal niet zitten en dus besloten we contact te zoeken met Airbnb die tijdens de Olympische Spelen een speciaal kantoortje hier in Rio hebben ingericht. Dankzij de hulp van Airbnb en onze vorige host Pedro hebben we op één dag tijd een nieuw, mooi en veilig onderkomen kunnen vinden in Lagoa. Hulde voor de service van Airbnb, deze verliep echt perfect. Nu kunnen we dus terug met een gerust gevoel genieten van de laatste anderhalve week, want helaas duurt ons avontuur hier nog maar anderhalve week, wat gaat de tijd toch veel te snel.

Op maandag zijn we voor de eerste keer naar het Olympisch Park in Barra di Tijuca geweest voor de handbalwedstrijd van de Nederlandse dames tegen Argentinië. Was erg leuk om eens op het Olympisch park te zijn, want hier zijn heel wat stadions te vinden en ze zien er allemaal zeer futuristisch uit. Nadeel op alle Olympic Venues tot nu toe is dat het eten vrijwel altijd uitverkocht is. Wat dan nog overblijft zijn nootjes, popcorn of vettige hamburgers, niet echt ideaal als je ook nog graag wat vitamines binnen wilt krijgen. Dus compenseren we dit maar tijdens de avonden dat we zelf koken in ons appartement met lekker veel groenten in pastasalades, wok en wraps. Tijdens de voorrondes bevatten de tickets die je koopt voor een bepaalde sessie meerdere wedstrijden en zo zagen we na de wedstrijd van Nederland de handbalsters van Angola en Montenegro in actie.

De volgende dag stond er ’s middags beachvolleybal op het programma. Deze wedstrijden vinden plaats in een tijdelijk gebouwd stadion op de Copacabana. Wij zaten aan de goede kant en konden zodoende genieten van vier spannende wedstrijden en hadden tegelijkertijd uitzicht op de Copacabana. Superleuke wedstrijden en ook hier heel veel sfeer. Voordat de Nederlandse mannen Nummerdor en Varenhorst in actie kwamen tegen de Poolse mannen zagen we o.a. een wedstrijd waar de Braziliaanse beachvolleysters in actie kwamen. Het stadion zat bomvol en het was geweldig om te zien hoe fanatiek de Brazilianen achter hun dames staan.

Woensdagmorgen ging de wekker voor Suzan en mij al om 6 uur ’s morgens, want er stond ons een hele reis naar Pontal te wachten om de Nederlandse dames en heren wielrenners aan te moedigen in hun race tegen de klok. De reis verliep niet geheel vlekkeloos, want leg een Braziliaanse bewaakster van de metro maar eens uit dat je geen tickets nodig hebt voor het bijwonen van een wielrenwedstrijd als je de metro officieel alleen in mag met een wedstrijdticket, maar we geraakten er en schreeuwden zelfs Anna van der Breggen in de laatste meters naar een mooie bronzen medaille. Na de dames zijn we nog even een kijkje gaan nemen bij de plek van de start van de mannentijdrit, want het zou nog even duren voordat de favorieten zouden vertrekken. Dit was aan het strand en ook hier weer een prachtig uitzicht met helderblauw water en kleine eilandjes midden in de oceaan. Nog snel even op de foto met de Limburgse vlag als aanmoediging voor Tom (foto). Toen brak dan eindelijk het moment van de waarheid aan, Neerlands trots, Dumoulin ging van start. Nadat we hem zagen vertrekken probeerden we zo goed als het kon het verloop van de wedstrijd te volgen. We hadden een plekje op 200m van de finish veroverd, zodat we de wielrenners konden zien finishen. Gelukkig was er de liveblog van NOS en vingen we via het scherm een paar honderd meter verderop af en toe een glimp op van de strijders om de medailles. Er waren veel Nederlanders aanwezig rond het parcours, dus gezelligheid gegarandeerd. Helaas voor Tom reed Fabian Cancellara de race van zijn leven. Maar als je dan van iemand moet verliezen, dan maar van Fabian. Ondanks het slechte weer op deze woensdagmorgen, lang leve de Rio 2016 poncho’s die we kregen bij onze vrijwilligersuitrusting, was het een wedstrijd die ik niet had willen missen. Op de terugweg naar het busstation zagen we nog even een stuk of drie krokodillen langs zwemmen in het water onder het bruggetje waar we over liepen, waar we toch wel een beetje verrast door waren zomaar midden in de “stad” (foto). ’s Avonds was het dan tijd voor de huldiging van Anna Van der Breggen en Tom Dumoulin. Al vele malen heb ik dit op televisie gezien, maar nu was ik er dan live bij. Deze bijzondere gebeurtenis zorgde wel voor een klein kippenvelmomentje moet ik zeggen. Nadat Humberto Tan, wat is die man klein in het echt, de zaal toegesproken had, was het tijd voor de sambaband om de temperatuur in de zaal te laten stijgen, vervolgens verschenen de sporters een voor een in de ster aan de zijkant van de zaal op de heroïsche klanken van ‘Legendary Lane’ en liepen vervolgens door de zaal richting podium. Voor wie het gemist zou hebben, dit filmpje vond ik op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=alIr9PSjtGI.Na deze twee huldigingen ging het feest nog wel even door in het Holland Heineken House met de enige echte DJ Henk en Di-rect.

Donderdag was het tijd om nog eens wat aan sightseeing te doen en dus besloten we en bezoek te brengen aan de gepacificeerde favela Santa Marta. Dit is Rio’s eerste favela die door de politie werd bezet en tegenwoordig als ongevaarlijk wordt beschouwd. Samen met gids Elias die zelf aan het begin van deze favela woont, we hebben zelfs even een kijkje genomen in zijn huis, namen we het kabelspoortreintje helemaal omhoog. De favela is van boven naar beneden gebouwd en je ziet ook duidelijk het verschil in omstandigheden waarin de mensen leven. Overigens hebben de mensen boven op de berg wel het mooiste uitzicht over de stad Rio (foto). Het was zeer aangrijpend en indrukwekkend om hier rond te lopen. Rondslingerend afval, zwerfhonden, houten hutjes die amper voor een huis kunnen doorgaan. De meeste inwoners zijn echter wel heel aardig en lijken het allemaal wel prima te vinden. Dankzij het ‘Let’s Colour’ initiatief van AkzoNobel hebben vele huize in deze favela kleur gekregen, wat zorgt voor een vrolijke aanblik (foto). Michael Jackson heeft hier in 1996 de clip ‘They don’t care about us’ (https://www.youtube.com/watch?v=QNJL6nfu__Q) opgenomen en de inwoners zijn hier maar wat trots op. In een van de winkeltjes werd ons dan ook enthousiast de videoclip getoond. We vroegen ons af hoe vaak per week deze lieve mevrouw, die zelf ook meedanste in de clip, de dvd instart. Na afloop van deze tour moesten we even bijkomen van alle indrukken die we hadden opgedaan en dus brachten we en bezoekje aan het vlakbij gelegen markthallencomplex ‘Cobal Humaitá’ en genoten daar van heerlijk gebak en thee. Voor de mensen die mij goed kennen zal het geen verrassing zijn dat ik de chocoladetaart met karamel en zeezout koos J.

Vrijdag bezocht ik samen met Suzan nog twee leuke handbalwedstrijden, namelijk Roemenië-Spanje, leuk om mee te maken, want de fans leefden heel erg mee. En Montenegro-Noorwegen, waar Noorwegen duidelijk de overhand had. ’s Avonds hadden we met een aantal andere Nederlandse vrijwilligers afgesproken voor een “huizentocht” zodat we ook eens een ander huis dan alleen het HHH zagen. We gingen onder andere langs bij het Duitse huis (heel chill aan het strand van Ipanema), het huis van Denemarken en het Zwitserse huis aan het meer waar overdag geschaatst kan worden. Gezellig avondje gehad en heerlijke currywürst gegeten bij onze Deutsche freunden.

Zaterdag was het D-day, want ’s avonds zou Dafne Schippers (hopelijk) twee keer in actie komen tijdens de halve finale en finale van de 100m. Na een middagje chillen en sport kijken in het zwembad van het HHH gingen we nog even shoppen in het chique shoppingcenter in Leblon en aten we in een kilo restaurant dat gevestigd is in de foodcourt van dit shoppingcenter. Je moet hier dus denken aan eten in buffetvorm, maar na het opscheppen wordt je bord gewogen en betaal je voor het aantal gram dat je hebt genomen. Na een goede bodem was het tijd voor de finales van Ranomi en Dafne. Ondanks dat de dames het niet haalden ten opzichte van hun tegenstanders werd het toch nog een mooi feestje met mannen van Racoon en de huldiging van de Holland acht.

Gisteren (zondag) was het na het eerdergenoemde ontbijt tijd voor de nodige sightseeing, want er staat immers nog veel op ons lijstje, en dus namen Suzan en ik de metro richting Santa Teresa/Lapa voor de wereldberoemde ‘Escadaria do Selarón. Deze kleurrijke betegelde trap is het levenswerk van de Chileens kunstenaar Jorge Selarón. Ondanks dat het ANWB-boekje ons zei dat hij vrijwel altijd op zijn trap te vinden is, had hij zondag zeker een rustdag, want wij hebben hem niet gezien. Prachtig om de vele tegeltjes op deze trap te bewonderen, inmiddels bevat de trap tegels uit meer dan 150 landen. Het is ons gelukt om een aantal tegeltjes uit Nederland te spotten (foto).

Jullie zullen je na het lezen van dit verhaal misschien wel afvragen hoe het eigenlijk met mijn vrijwilligerswerk zit. Nou… Even was er nog sprake van het feit dat ik overgeplaatst zou kunnen worden naar een andere venue zodat ik ook echt “werk” zou hebben, maar tot op de dag van vandaag heb ik daar niets van vernomen. Hoewel de teleurstelling na mijn eerste nutteloze werkdag zeer groot was, heb ik vrij snel de knop om kunnen zetten en geniet ik van de wedstrijden die ik nu kan bezoeken en de mooie stukjes Rio die ik kan ontdekken. Helaas ben ik niet de enige vrijwilliger die zo een negatieve ervaring met de organisatie heeft gehad, het organisatiecomité werkt dan ook verre van efficiënt. Het is dan weer wel mooi om verhalen van andere (Nederlandse) vrijwilligers te horen die tijdens het werken wel de tijd van hun leven hebben. Ik heb ook de tijd van mijn leven, maar dan als toeschouwer en toerist. Verschil moet er zijn ;) Hopelijk mogen er deze week nog een aantal mooie oranje sportmomentjes volgen hier in Rio de Janeiro. (We hebben met de huisgenootjes een medailleklassement opgesteld en ik heb in totaal 20 Nederlandse medailles voorspeld, waarvan zeven goud, vijf zilver en acht brons, dus TeamNL moet nog even flink aan de bak de komende dagen.)

Lieve groetjes en tot blogs!

Tchau x