Ola!

Waarschijnlijk ontkom je niet meer aan het nieuws over de prestaties van de sporters in Rio de Janeiro, en zal het je dus niet ontgaan zijn dat sinds vrijdag de Olympische Spelen eindelijk echt begonnen zijn. Ik had de openingsceremonie dan weliswaar al eens gezien, maar toch was het heel bijzonder om dit vier uur durende spektakel samen met de vele andere Nederlandse fans te kijken in het Holland Heineken House. Het moment dat de vlam ontstoken werd was wel speciaal, want dit was immers voor mij ook nog een verrassing.

En wát een weekend wat Nederlandse prestaties betreft: de eerste Nederlandse medaille is binnen (goud nog wel!), maar wel met gemengde gevoelens.

Ondertussen mag ik zeggen dat mijn huisgenootjes en ik al redelijk ingeburgerd zijn hier in Rio, afgelopen donderdag moesten we zelfs de taxichauffeur de weg van het busstation naar ons appartement wijzen, want de meneer in kwestie had zelfs na twee keer vragen aan de lokalen geen idee. Leve google maps en onze eigen richtinggevoel.

Ik moet wel nog even zeggen dat ondanks dat ik het fantastisch vind dat ik hier ben en er genoeg mooie plekken in Rio en omgeving te vinden zijn, het zien van de armoede en dan met name de favela’s heel aangrijpend is. Het contrast tussen arm en rijk is hier erg groot, dat zien we altijd goed wanneer we van het HHH in Leblon, heel fancy met torenhoge hotels en chique restaurants, richting Santa Teresa rijden en dan een aantal favela’s passeren. Wanneer we met de bus richting Paraty gingen deze week stonden we even stil op een viaduct, toevallig keek ik naar beneden. Ik dacht een menselijk hoofd te zien en jawel, daar in het donker, want amper zonlicht, stonden mensen en zag je iets waarvan je wist dat het een huis zou moeten zijn. Bijna ondenkbaar voor ons.

Mijn laatste verhaal vanuit het kloppend hart van de Olympische Spelen is alweer een week geleden en dus is het tijd voor een nieuwe update, want ik heb alweer veel moois mogen beleven.

We begonnen onze week goed met het kopen van de nodige tickets voor wedstrijden waar Nederlanders in actie komen. Zo zullen we o.a. gaan kijken bij het hockey van de Nederlandse heren, de Nederlandse handbaldames en naar het beachvolleybal van de heren Nummerdor en Varenhorst.

Omdat we ook nog heel wat sightseeing op ons lijstje hebben staan, zijn we ’s middags naar de Jardim Botanico geweest, Jess ging gezellig met ons. Eerst heerlijk geluncht bij een eetcafé net buiten het park en vervolgens konden we de hele middag genieten van mooie natuur. Het was bijzonder dat je vanuit verschillende hoeken in het park steeds zicht had op Christo Redentor ware het tussen de bomen door. We hebben ook de eerste aapjes gezien die middag. Verder waren er heel veel grote en mooie bomen, lanen van lange palmbomen, verschillende watervalletjes en vijvers.

Dinsdag kon ik dan eindelijk mijn accreditatie ophalen, dus meteen om 8 uur ‘s morgens naar Cidade do samba. Het was nog lekker rustig, alles klopte en op een half uurtje stond ik weer buiten.

Dinsdagmiddag vertrok ik samen met Jess en Suzan voor twee nachtjes naar Paraty. Een mooi kustplaatsje op vier uurtjes rijden met de bus vanaf Rio. Even weg van de drukke stad en even genieten van de rust. Helaas liet de zon ons deze dagen in de steek, maar ook zonder de zon was het genieten van al het moois dat je zag. Het stadje zelf is cultureel erfgoed en wordt gekenmerkt door witte gebouwen met gekleurde stijlen (foto). Vanuit de haven hebben we een privé boottochtje gemaakt met Tonio die ons de mooiste strandjes en zelfs schildpadden liet zien. Ondertussen werden we vergezeld door Willem, ook een Nederlandse vrijwilliger met een paar dagen vrij. Heerlijk gegeten o.a. bij ‘Casa do Fogo’ een restaurant waar alle gerechten geflambeerd worden in huis gestookte cachaca.

Verder hebben we ook nog genoten van heerlijk verse fruitsapjes, overheerlijk gebak en dronken we ’s avonds Caipirinha's met neef van Tom Dumoulin.

Terug in Rio stond de eerste avond Holland Heineken House op de planning. Een super chique club met zwembad, palmbomen, megascherm om wedstrijden te bekijken, bar in het water, beachvolleybalveld, loungestoelen en dancehall. Daar troffen we nog wat andere Nederlandse vrijwilligers en hoorden zo hun eerste ervaringen in Rio en met het werk aan. Het grappigste moment was wanneer we van vrijwilliger Pieter een rondleiding door de club kregen: een Belg die de Nederlanders rondleidt door “hun eigen” huis. Het begon allemaal een beetje rustig met een Braziliaans bandje, maar daarna ging het helemaal los op de beats van dj. Dat belooft dus wat voor de avonden dat er NL-bands zullen spelen en sporters gehuldigd zullen worden.

Zaterdagmorgen ging mijn wekker al vroeg, want eindelijk, na veel rompslomp, was mijn eerste werkdag dan aangebroken. Het Olympic Requestrant Center ligt in Deodoro en dat is best een stuk buiten Rio. Dus begon de dag met een treinreisje van ongeveer 45 minuten. In de trein wordt vanalles verkocht, van snoep en chocolade tot wattenstaafjes en haarklemmetjes. En iedereen heeft de beste prijs natuurlijk. Wanneer ik het treinstation uitloop lijkt het net alsof het oorlog is. Vanaf hier tot aan de Olympic venue staat elke 10m een militair met volledige uitrusting, tanks etc. De straat is half afgezet en je moet eerst langs een rij militairen die je tas controleren voordat je daadwerkelijk richting ingang mag. Zo stel ik me een land in oorlog ook voor, met grenscontroles, wegafzettingen en tanks. Nu waren we de afgelopen dagen wat dat betreft al een beetje “gewend”. Wanneer we onderweg waren in Rio, kwamen we regelmatig meerdere open auto’s met groepjes militairen erin tegen en bij elke venue stond er wel militaire bewaking. Het geeft toch een onaangenaam gevoel wanneer je gezellig naar een sportwedstrijd wil en je dit militair machtsvertoon ziet. Ik weet dan ook niet of ik me hierdoor echt veilig voel.

Bij aankomst bij de venue gaat het allemaal vrij vlot. Door security en vervolgens de check-in. Het is mijn eerste dag, maar niemand lijkt zich hier echt om te bekommeren. Maar na meermaals informeren en vragen waar ik naartoe moet is er toch iemand die even de moeite loopt om met me mee richting de training site te lopen. Wanneer we buiten komen valt me direct op dat ik heel veel mensen in gele T-shirts (de kleur van de workforce, wat ik ook ben) bij elkaar zie staan en het lijkt wel alsof ze niet echt iets te doen hebben, maar goed eerst maar eens naar “mijn manager”. Ik blijk niet op de lijst te staan en communicatie moet in het Portugees dus is moeizaam. Ik krijg een rondleiding over de venue en krijg vervolgens een plek aangewezen. Een vrijwilligster van de Verenigde Staten verteld me al dat het werk heel laid-back is. Het komt erop neer dat we eigenlijk met te veel mensen aanwezig zijn voor de taken die er zijn, ook al zijn dat er heel wat: gaande van de stallen tot inrij gedeelte en taken in de arena. Het is wel erg leuk om eens een kijkje achter de schermen te kunnen nemen, want zo zie je bijv. de mooiste paarden tijdens het inrijden van de ruiters, de controle van het paard voor en na de proef en de eerste verzorging van de paarden direct na hun wedstrijd. Zaterdag stond het onderdeel dressuur voor de eventingteams op het programma. Ik heb de eerste Nederlanders dus al in actie gezien.

’s Middags ben ik richting het strand aan de Copacabana gegaan voor de wegwedstrijd mannen, die ik samen met twee Belgen heb gekeken, Nele en haar vriend, ook vrijwilliger. Greg van Avermaet won dus dat was wel erg mooi. Nog uit een heerlijke kokosnoot gedronken aan het strand.

Ondanks dat dit “vakantie” is, hebben we het enorm druk. Druk met ondernemen en genieten weliswaar, maar toch, de dagen vliegen voorbij. Gisteren mogen genieten van een geweldig spannende wegwedstrijd van het dameswielrennen. Nadat de dames vertrokken waren volgde ik de wedstrijd op een groot scherm aan het strand van de Copacabana, er zijn slechtere plekken op de wereld om koers te volgen. Ik stond bij de start en aankomst op ongeveer 80m van de finish. Na een wervelende ontknoping, met helaas een afschuwelijke val voor Annemiek van Vleuten, zag ik Anna van der Breggen winnen in de sprint. Helaas kon ik niet meer blijven voor de huldiging want ’s avonds zouden we de wedstrijd van de NL-hockeymannen tegen Ierland bijwonen en dat was in Deodoro, dus een heel stuk rijden. Aangezien we het nooit meer met ov gingen halen, besloten we met de über te gaan, helaas was er een ongeluk gebeurd op de weg en dus kwamen we pas bij het beginnen van het derde kwartier aan bij de wedstrijd. Het stond ondertussen al 2-0 voor Nederland, maar met een einduitslag van 5-0 hebben we dus nog drie mooie doelpunten mogen meemaken. Na Nederland speelde Spanje tegen Australië, een spannende wedstrijd waar het er soms hard aan toe ging.

Vanavond zullen we de Nederlandse handbaldames gaan aanmoedigen in hun wedstrijd tegen Argentinië. Dat belooft ook een mooie wedstrijd te worden. Zin in!

Tchau en tot blogs!

P.S. Ik hoop dat mijn vrienden en familie uit Hulsberg (en omstreken) een te gek weekendje ‘De Tent Sjteit’ hebben gehad.

P.P.S. Bekijk zeker ook eens de foto’s in het fotoboek die horen bij deze blog.